Strój roboczy w pracy zdalnej — ilustrowany poradnik praktyczny

Żadna z ilustracji nie przedstawia mnie. Zresztą te baby są z twarzy podobne zupełnie do nikogo.
(Nie umiem rysować, ale mi to nie przeszkadza — odsłona kolejna)

Propozycja pierwsza: leginsy (zwane w dawnych czasach getrami) i koszulka z kotem. Leginsy, o ile nie mają jakiejś durnej wbijającej się w brzuch gumki, zapewniają wygodę, a kot estetykę. W chłodniejsze dni zaleca się na wierzch ubrać kardigan.

Pisałam już kiedyś o blaskach i cieniach pracy zdalnej. Poruszyłam nawet temat garderoby i — jak widzę, czytając teraz tę notkę, która nawiasem mówiąc zupełnie mi się obecnie nie podoba — potraktowałam go nawet dość obszernie. Nie widzę jednak powodu, by do niego nie wrócić. Ostatecznie wygoda i dobre samopoczucie w miejscu pracy to ważne i w znacznym stopniu wpływające na jakość życia współczesnego człowieka kwestie.

No właśnie, wygoda. Myślę, że spokojnie można ją uznać za kwestię priorytetową. Są ludzie, którzy radzą, by celem budowania w sobie poczucia bycia w pracy wbijać się co rano w garsonkę albo chociaż w bluzkę koszulową i jakieś lepsze spodnie. Mylą się. Dyskomfort spowodowany tego typu strojem raczej obniży niż podwyższy poziom koncentracji. Ponadto niezależnie od tego, jak bardzo marzy się o tym, by dostać w końcu etat i codziennie stawiać się w biurze, należy sobie uświadomić, że dom tym biurem nie jest. I choćby złorzeczyło się na zmuszającą do freelancerki sytuację na rynku pracy trzy razy dziennie, a w środy pięć, dla własnej higieny psychicznej należy poszukać w niej plusów. A największym plusem jest to, że nie trzeba wyglądać w żaden określony dress code’em sposób.

Co z drugiej strony nie oznacza, że trzeba od razu stać się koncertową fleją w piżamie, z powierzchni

Propozycja druga: szarawary i koszulka z muminkiem (koszulka jest w rzeczywistości jaśniejsza, ale tak wyszło). Do niedawna mój ulubiony strój. Niestety szarawary podarły się w tajemniczych okolicznościach.

której można odczytać skład ostatnich kilku posiłków. Sama dobrze wiem, że piżama kusi. Szczęśliwie fazę włóczenia się po domu w odzieży nocnej, w chłodne dni osłoniętej błękitnym szlafrokiem w owieczki, mam już za sobą. Dlatego wiem, że trzeba się tej pokusie oprzeć. Piżama to zgnuśnienie. Piżama to rozmycie i tak już płynnej granicy między pracą a czasem wolnym. Piżama to kłopot, gdy trzeba wyskoczyć w ciągu dnia do sklepu na osiedlu. Piżama to zło.

Propozycja trzecia: idealna na cieplejsze dni. Ma tę niewątpliwą zaletę, że nie wymaga komponowania z innymi elementami garderoby. A przedstawiona na rysunku pani ma niewyraźną minę, bo wyszła jakaś krzywa. Trudno, będzie musiała jakoś to znieść.

Co innego strój odpowiedni, wypośrodkowany (przykłady wraz z opisem na ilustracjach). Taki, żeby nie czuć się we własnym domu nie na miejscu w perfekcyjnie biurowej stylówie, lecz by jednocześnie bez wstydu otworzyć drzwi listonoszowi. Strój taki, obecnie zresztą wdziewany przeze mnie przed pracą, a nie, jak pisałam we wspomnianej wyżej notce, po przejrzeniu porannej porcji maili, poza tym, że wygodny, winien być też względnie estetyczny. Przy pracy zdalnej nie ma zostawiania gorszych ciuchów na po domu. Tiszerty, owszem, ale nie powyciągane, zaplamione tym niemal niespieralnym czerwonym sosem z kebaba, w nietwarzowym kolorze. Spodnie dresowe jak najbardziej, ale nie powycierane tu i ówdzie, sprane, zmechacone.

Za to żadnych dżinsów! Przez te osiem lub więcej* godzin spędzonych na krześle na pewno zaczną się wbijać, jak nie guzikiem w brzuch, to kieszeniami w tyłek. Zresztą w ogóle trzeba uważać na rzeczy mające skłonność do wbijania się i uważnie badać właściwości gumek oraz wszelkich innych elementów znajdujących się w pasie, jak również wspomnianych wyżej tylnych kieszeni. Natomiast jeśli — podobnie jak ja — ma się skłonność do garbienia się i przybierania różnych dziwnych pozycji, należy zwracać uwagę również na długość koszulek. Zbyt krótkie mają tendencję do podjeżdżania na plecach.

Jeśli chodzi o ozdoby i makijaż, to jest to już raczej kwestia indywidualnych preferencji. Ja sama w czasie pracy jestem nieumalowana i całkowicie wolna od biżuterii. Lubię natomiast mieć polakierowane paznokcie, którego to lakierowania dokonuję nie odrywając się od wypełniania obowiązków zawodowych. Przyjemnie się potem patrzy na własne dłonie na klawiaturze.

Wiadomo, przyjemnie patrzyłoby się też na pierścionki. Te jednak po paru godzinach zaczynają mnie denerwować. W pracy we własnym domu, z dala od spojrzeń osób postronnych, estetyka jest wobec wygody drugorzędna. Pamiętajcie: wygoda i dobre samopoczucie w miejscu pracy przede wszystkim!**

* Elastyczny czas pracy jest elastyczny głównie w jednym kierunku.

** Chyba sobie wyhaftuję taką makatkę i powieszę nad stanowiskiem wydajnej pracy…