Następnym razem wezmę kuszetkę

Źródło: http://www.digart.pl/zoom/4019978/Pociag_noca_.html

Jadę pociągiem. Wracam do domu. Przedział jest nowoczesny, sześć miejsc zamiast ośmiu, gniazdko elektryczne przy każdym podłokietniku, panel dotykowy do ustawiania temperatury, głośności komunikatów i jasności światła, wszystko elegancko. Za oknem, w ciemności, Polska.

Grube dziecko

Byłam grubym dzieckiem. Nie otyłym, ale z widoczną nadwagą. Potem mi przeszło, wyrosłam. Obecnie nadwaga wróciła, bo sprzyja jej mój osiadł przed komputerem tryb życia. Trudno. W zasadzie nie myślę o tym zbyt często. Ale gdy myślę, czasem odzywa się we mnie tamto grube dziecko. Nie zawsze. Powiedziałabym, że przeważnie nie. Ale gdy się odzywa, jest wściekłe i nie ma do powiedzenia nic przyjemnego. W zasadzie jego słowa można sprowadzić do „Nie akceptujesz mnie i na dodatek uważasz, że jest to mój problem”.

Szczerość mediów społecznościowych

Co jakiś czas ktoś w internecie dokonuje wiekopomnego odkrycia: aktywność ludzka w mediach społecznościowych nie odzwierciedla w pełni prawdziwego życia, ukazując jedynie co estetyczniejsze i bardziej interesujące jego fragmenty. Skandal i granda. Oszustwo na skalę światową. Kłamliwa idealizacja. A do tego prawdopodobnie jeszcze upadek obyczajów.

Czego nauczyli mnie moi rodzice

Ja z rodzicami. Zdjęcie z dzieciństwa.

Piątego marca, w dzień teściowej, urodziny miała moja mama. Czternastego marca, w dzień liczby Pi, będzie miał je mój tata. Dzień wypadający pomiędzy tymi dwiema datami to dobra okazja, by umieścić na niniejszym blogasku wpis okolicznościowy. Przed państwem lista rzeczy, których nauczyli mnie moi rodzice.

Monotonny żywot lemura

Ostatnio nie dzieje się nic, o czym warto byłoby pisać. Przez jakiś tydzień z przyczyn mi nieznanych zachowuję się jak bohaterka komedii, jednej z tych, które wcale mnie nie śmieszą, to znaczy wysyłam stryjence niewłaściwy list, na sernik kupuję cukier w kostkach, ale za to nie kupuję sera, publicznie wywalam się na tyłek, etc. Powoli zaczynam obawiać się że zacznę słyszeć ten charakterystyczny śmiech z offu, śmiech martwych ludzi, ale zamiast tego po prostu mi przechodzi, równie nagle jak się zaczęło.

Przeczytane w lutym 2016

W lutym nie czytałam dużo. Nie pisałam też notek. Zdziwiło mnie to, myślałam bowiem, że zmiany w życiu raczej zwiększą ich częstotliwość. Tymczasem nowa praca — wreszcie na etacie — odciągnęła mnie chwilowo od innych rzeczy. Taki urok nowości, jak sądzę.