Pamiętniki z wakacji #3

To rzecz jsna nie jest nasza łódka, ale jest malownicza

Wycieczka nad Jezioro Szkoderskie jest bardzo relaksująca. Z autokaru pakują nas na łódkę, na której pijemy rakiję (Mateusz jeden łyk, ja jeden kieliszek) i wino, jemy słodycze z miodem i ser, a potem skaczemy do wody tak ciepłej, jakby ktoś ją nam nalał do wanny. Pływamy w grupie, ławicą turystów. Później łódka dowozi nas do miejscowości, w której ma się znajdować muzeum z wypchanymi zwierzętami, ale się nie znajduje. Kobieta w informacji turystycznej, umalowana jak vlogerka urodowa, sugeruje, byśmy pojechali tam autobusem, czego jednak nie robimy, bo rezydentki nie dały nam na to dość czasu wolnego. Zamiast tego idziemy do restauracji, gdzie zamawiamy endemiczną ukleję z surówką i ziemniakami, a także powodujemy mętlik w głowie kelnera, mówiąc do niego jednocześnie najlepszą amerykańską angielszczyzną Mateusza i moim kreatywnym ogólnosłowiańskim. Po angielsku pracuję, na urlopie chcę być jak Niania Ogg: pojedyncze lokalne słowa, prosty polski, dużo pokazywania palcem. Bawi mnie to.

Pamiętniki z wakacji #2

Do Kotoru wybieramy się na własną rękę, pekaesem, który tu rzecz jasna nie może się nazywać pekaes, tylko jakoś inaczej, ale nie wnikamy w to. Kupujemy bilety i jedziemy. Na miejscu włóczymy się trochę po starówce, Mateusz robi zdjęcia mnie, a ja otoczeniu. Koło południa postanawiamy obejrzeć górującą nad miastem twierdzę. „Ludzie z dziećmi idą, pewnie łatwa trasa” — myślimy. Mylimy się.

Pamiętniki z wakacji #1

„To wygląda jak, kurwa, Kołobrzeg” — mówi Mateusz, wyciągnąwszy naszą walizkę na chodnik. Nie jest to Komplement ani dla Budvy, ani tym bardziej dla Kołobrzegu. Ja tam nie wiem. W Kołobrzegu byłam ostatnio piętnaście lat temu, jesienią. Ale niech sobie wygląda jak chce. Mnie to nie zniechęca. Mam głębokie postanowienie, że nic mnie nie zniechęci. Stoję spokojnie na chodniku i czekam, aż zaprowadzą nas do pokoju, marzę bowiem o prysznicu.

Lemur zły

Jestem dziś tak nerwowa i napięta, że chwilami sama mam siebie dość. Mateusz sugeruje, że to nerwy związane z nadchodzącą podróżą. Ja powstrzymuję się od zasugerowania mu, żeby się odpieprzył. Po co mam się na nim wyżywać? Mnie nie zrobi się lepiej, a jemu będzie gorzej.

Lemurzy poradnik podróżny

źródło: https://ficek97.flog.pl/archiwum/albumy/

Lipiec. Sezon urlopowy. Zapewne wiecie, co to oznacza dla blogerów: silną i gwałtowną potrzebę wytłumaczenia wam, jak się spakować na wakacje, wynikającą zapewne z tego, że dotychczas żyliście pod kamieniem i nie oddalaliście się od rzeczonego kamienia na więcej jak pół kilometra. Nie ukrywam, że ja również odczuwam tę potrzebę i nie zamierzam zwlekać z jej zaspokojeniem. Podejrzewam jednak, że ktoś powiedział wam już w tym roku o przelewaniu kosmetyków do małych opakowań i wypychaniu kapelusza skarpetkami. Prawdopodobnie zajęliście już też stanowisko w dyskusji o wyższości prania na miejscu nad pakowaniem ubrań na każdy dzień*. Być może jednak chcielibyście dowiedzieć się, jak przygotować się na długą, tj. przynajmniej kilkunastogodzinną, podróż autokarem.

Miesiąc z rękawem w serek

Odkąd ludzie odkryli, że podejście do ubrań prezentowane przez Carrie Bradshaw nie jest szczególnie praktyczne z punktu widzenia finansów oraz powierzchni magazynowej przeciętnego mieszkania, odwaliło im w drugą stronę. W każdym razie niektórym.

Przeczytane w czerwcu 2016 i śliwkowy Moby Dick

Poszłam dziś kupić sukienkę. Miała być fioletowa i stosowna dla siostry pana młodego. Wróciłam z zeszytem, filiżankami do espresso i trzema parami skarpetek. Tyle w kwestii rozsądnego kupowania. Kiedy wyrażałam o sobie taką opinię, musiałam doświadczać tyleż gwałtownego, co opłakanego w skutkach, skoku poczucia własnej wartości. Tego samego dnia stwierdziłam też, że mam świadomość swoich mocnych i słabych stron. Lol. Na szczęście nie zostało to podane do publicznej wiadomości.