Jak lemur został szwagierką

Jak powszechnie wiadomo z Facebooka, mój brat wziął ślub, obdarzając mnie tym samym bratową. Miałam o tym napisać już wcześniej, ale nieoczekiwanie przyszło zlecenie, a mnie średnio wychodzi niebranie zleceń, jeśli już jakieś się objawi. To konkretne dotyczyło elementów interfejsu użytkownika. Jak ja nie lubię tłumaczeń softu, to ludzkie słowo nie opisze*, lecz zwyciężyła we mnie namiętność do kanapek z hajsem. Poza tym ślub brata to nie jest rzecz finansowo bezbolesna, zwłaszcza jak się człowiek uprze, żeby wyjątkowość okazji podkreślić wyjątkowym poziomem estetyki własnej.

Porządkowanie szafy

Żródło: http://agatanowicka.com/clothing-personal-work/

Problem z minimalizmem zaczęłam mieć w sobotę. Wcześniej zjawisko to istniało sobie gdzieś tam, ja przyglądałam mu się z bezpiecznej odległości, jak również zza płotu, nie wadziliśmy sobie. A tu nagle bach: przeczytałam poradnik, bo blogerka napisała, a ja czytam rzeczy, które napisały blogerki, nawet jeśli tematyka do mnie przemawia tak sobie. I żebyż to jeszcze dobry poradnik, żeby się z jego stron wylewał rozsądek i nieoczekiwanie użyteczne rozwiązania, to nie. Wylewało się to co zwykle, ani szczególnie złe, ani szczególnie dobre, a dla czytelniczek bloga (który sam w sobie jest w porządku) przede wszystkim wtórne i jakoś nudniej napisane.

Grzeszne przyjemności

Guilty pleasures tłumaczy się podobno jako grzeszne przyjemności. Niech będzie, kimże ja wszak jestem, żeby zgłaszać obiekcje. Oprócz tego, rzecz jasna, że magistrą przekładoznawstwa. Ze studiów wyniosłam jednak przekonanie, że „no jakoś mi nie pasuje” jako argument sprawdza się słabo w porywach do wcale.

Złote sandałki

Dawno temu, gdy miałam siedem albo osiem lat, pojechaliśmy na wakacje do Chorwacji. Pamiętam, że szybko przeczytałam wszystkie książki, które ze sobą wzięłam (ten nawracający problem wiele lat później miał rozwiązać czytnik), w związku z czym zaczęłam interesować się cudzymi. Ojciec czytał wtedy „Dzienniki” Kisielewskiego. Też chciałam. „To jest o nudnych rzeczach,” — powiedział mi ojciec. — „a nie o tym, że na przykład autor kupił sobie buty”. Zrozumiałam wówczas, że dzieła autobiograficzne dzielą się na takie, w których autor pisze o tym, że kupił sobie buty, i takie, w których nie. Ważna życiowa lekcja.

Horror na sali kinowej! Grube dziecko sieje grozę!

Jak sądzicie, co trzeba zrobić, żeby przestać zasługiwać na miano człowieka? Wymordować brutalnie pół miasta? Regularnie bezcześcić zwłoki? Przez wiele lat poddawać ludzi wymyślnym torturom w swojej piwnicy? Jak się okazuje, zdaniem Ireny Cieślinskiej wystarczy jeść w kinie, jednocześnie będąc grubym.

100!

Najpierw muszę się, rzecz jasna, obudzić. Tu uwieczniono moment pierwszego budzika.

To jest moja setna notka. Długo zastanawiałam się, czy fakt ten wymaga uczczenia, a jeśli tak, to czy stosowna będzie na tę okoliczność minuta ciszy. Ostatecznie zdecydowałam, że minutę ciszy każdy czytelnik może odprawić we własnym zakresie, jeśli ma ochotę, ja natomiast powinnam zrobić coś więcej. Na przykład wrzucić coś, czego jeszcze na niniejszym blogasku nie było i wątpliwe, żeby się miało powtórzyć. Wybór padł na temat inspirowany YouTube’em, gdzie tego typu filmy pojawiają się dosyć często. Przed państwem: GRWL, czyli Get Ready with Lemur w czterech obrazkach (było sześć, ale dwa brzydkie).

Przeczytane w lipcu 2016

Wróciłam wczoraj na ojczyzny łono. Jeszcze w autokarze sądziłam, że uda mi się wieczorem usiąść i napisać notkę, ale myliłam się, w domu okazało się bowiem, że potwornie mi się nie chce. Być może powinnam się do tego nie przyznawać i zwalić winę na jakieś obiektywne przeszkody, wierzę jednak, że mi wybaczycie. Każdemu wszak zdarzają się dni, kiedy woli usiąść na kanapie i poczytać, zupełnie jakby przez ostatni miesiąc nie łykał książek jak młody pelikan.