Człowieczeństwo pana Antoniego albo bajka znaleziona na poczcie

Książkę Roberta Kuśty „Pan Antoni” z serii „Bajka z morałem” kupiłam na poczcie, ponieważ zafrapował mnie przekaz. Bajki, nie pocztowy. Był to wydatek nieco bezsensowny, bowiem dzieło jest krótkie i spokojnie mogłabym się go nauczyć na pamięć stojąc w kolejce, dotarło jednak do mnie, że jego wymowa nie jest pełna bez towarzyszących mu ilustracji, które wszak nie tak łatwo będzie po czasie odtworzyć. By nie mieć poczucia, że bezpowrotnie zmarnowałam pięć złotych, postanowiłam potraktować to jako inwestycję w wyrwanie bloga z błogiej hibernacji i podzielić się z czytelniczkami i czytelnikami analizą i interpretacją utworu. A brzmi on następująco:

200!

To jest dwusetna notka na niniejszym blogasku. Uważam, że to dobra okazja, by przedstawić dwadzieścia sześć faktów o mnie. Wiem, że to trochę losowa liczba, ale nikt nie przebrnąłby przez dwieście, a na dwudziestu nie udało mi się zatrzymać.

Sytuacje

Sytuacja pierwsza, w której ojciec nie zapomina o priorytetach.

— A właściwie czemu dzieci jedzą papier na lekcji? — zapytałam, przypominając sobie skrawki zeszytu od muzyki, które konsumowałam w czwartej klasie.
— Nie wiem, ale my z Iwoną kiedyś zjadłyśmy cały „Przekrój” — odparła moja mama.
— A krzyżówka była już rozwiązana? — zainteresował się ojciec, który wie, co jest w życiu ważne.

Zanik pasa startowego i inne obserwacje

Dziś wygląda to już inaczej niż na tym zdjęciu

Pojechałam dziś rano na swoje dawne osiedle. Nie byłam tam od lat. Nie było po co. Tym razem, załatwiwszy do godziny dziewiątej niezbędną część spraw zawodowych, wsiadłam na rower i w deszczu ruszyłam w drogę. Najpierw na osiedle sąsiednie, do koleżanki, która miała towarzyszyć mi w wyprawie.

Obrona dziewczynkowatości

Chciałam ostatnio komuś opowiedzieć o mojej dziesięcioletniej kuzynce. „Lubi róż, modę i kucyki Pony, ale to bardzo bystra i fajna dziewczynka” — miałam na końcu języka, powstrzymałam się jednak, uświadomiłam sobie bowiem, co z tego zdania wynika: że zainteresowania uważane za typowe dla dziewczynek stoją w sprzeczności z inteligencją i szeroko pojętą fajnością. Bo czy o chłopcu ktoś powiedziałby „Lubi niebieski, auta i transformersy, ale to bardzo bystry i fajny chłopiec”?

Zaprogramuj matce dom

Jedną z pierwszych rzeczy, które dane było mi ujrzeć dziś na fejsie był nowy spot MEN-u. Jak możecie się domyślić, nie jest to najlepszy możliwy początek wypełnionego tłumaczeniem i korektą dnia. Szlag mnie co prawda nie trafił, bo w ogóle nic mnie początkowo nie trafiło, gdyż mój mózg w pierwszej chwili zaklasyfikował dzieło jako telewizyjną reklamę środków czystości, jedną z tych, które w dawnych czasach wykorzystywało się na wyjście do toalety albo do kuchni i niby się ignorowało, lecz wkrótce okazywało się, że kwestie takie jak „A oto mama — Marzena Marecka. Marzena czyści co Marek namaże.” można cytować z pamięci, ale chyba powinien był.

Triumf postprawdy i typy idealne

Jajco

Tramwaj numer 50, godzina czternasta. Na siedzeniu obok dwóch młodych dresiarzy, choć nie wiadomo, czy oni jeszcze identyfikują się jako dresiarze, ta dzisiejsza młodzież odeszła chyba od podziału na subkultury.
— Co? — pyta jeden
— Jajco! — odpowiada drugi. Wybuchają niskim chrapliwym śmiechem.
„A jednak dresiarze.” — myślę — „Nawet jeśli się nie identyfikują, to są dresiarzami”. Przyjemnie czasem spotkać typy idealne.

Rzeczy, których pod żadnym pozorem nie należy robić swojemu rodzeństwu i do których stanowczo zniechęcam

Dzisiejsza notka skierowana jest wyjątkowo do czytelnika dziecięcego i ma charakter wychowawczy. Jestem stuprocentowo pewna, że poniższe przykłady rzeczy, których pod żadnym pozorem nie należy robić swojemu rodzeństwu zadziałają niczym najlepsza przestroga i odwiodą rzeczonego czytelnika dziecięcego od takich czynności, jak również powstrzymają go od wymyślania podobnych psot.

O tym, dlaczego nie posłałabym swojego dziecka do Hogwartu

Źródło

Możemy sobie być poważni i dorośli, możemy rozmawiać o polityce, cenach mieszkań, przepisach na sernik i optymalnym sposobie układania jedzenia w lodówce, możemy prowadzić poukładane życie lub o nim marzyć. Nie znaczy to jednak, że nie możemy również wyobrażać sobie, jak fajnie byłoby, gdybyśmy dostali list z Hogwartu. I czasem sobie wyobrażamy.

Lemur w drugiej połowie grudnia

Znów tydzień, w którym problemem nie jest brak pomysłów, lecz brak realizacji. Nie mogę się skupić, zmusić, zebrać, sprężyć, a w każdym razie nie wtedy, gdy mi za to nie płacą. Chyba jestem zmęczona. Myślę o oceanach dni wolnych w szkole i na studiach i niewykluczone, że w oku kręci mi się jakaś drobna łezka. Ale wysycha, gdy tylko uświadomię sobie, że ceną za nie jest wykonywanie zawodu nauczycielki. Od razu mi lepiej. I wam też powinno zrobić się lepiej na myśl, że to nie ja uczę wasze dzieci.