W nasz ostatni wieczór w Prigradicy zorganizowano festyn. Śmialiśmy się, że to z radości z powodu naszego wyjazdu. Nie poszliśmy. Nie urządziliśmy też grilla na podwórku. Wystarczył nam piekarnik. Może jesteśmy nudnymi ludźmi. Albo po prostu już wtedy łapało nas przeziębienie.
Dni upływają tu spokojnie i leniwie. Chodzimy na plażę, siadujemy na tarasie, dyskutujemy. Mateusz gotuje nam smaczne obiady z lokalnych produktów. Nigdy nie sądziłam, że będę jeździć na wakacje wymagające wyżywienia we własnym zakresie, miało to jednak związek z faktem, iż obawiałam się, że to ja będę musiała owo wyżywienie zagwarantować. Skoro jednak mój udział w całym przedsięwzięciu ogranicza się do okazjonalnego pokrojenia czegoś, nie mam nic przeciwko.Czytaj dalej »
Do Prigradicy jechaliśmy z przesiadkami jak, nie przymierzając, do Ikei. Najpierw jednym autobusem do Katowic, potem drugim do Splitu, w końcu promem do miejsca docelowego. Podróż przebiegła pomyślnie. Przeczytałam półtorej powieści. Mateusz też trochę czytał, a w międzyczasie wygłosił półgodzinny improwizowany wykład o postmodernizmie. Czasem mu się to po prostu zdarza. Na stacji benzynowej na Węgrzech oglądaliśmy zaćmienie księżyca. W Splicie, korzystając z kilku wolnych godzin, wspięliśmy się na wzgórze, na którego szczycie znajdował się ogród zoologiczny. Wyglądał na nieczynny od dłuższego czasu. Siedzieliśmy więc na ławce i robiliśmy zdjęcia kotom.Czytaj dalej »
Pierwsza część Pamiętników znajduje się tutaj.
Hostel w Tallinie dla odmiany naprawdę znajduje się w centrum i od wewnątrz cały oblepiony jest karteczkami. „Zostaw tu swoje buty i swoje zmartwienia” — głosi karteczka nad stojakiem na obuwie w korytarzu. „Nie wrzucać papieru toaletowego do muszli klozetowej” — można przeczytać w toalecie. Najwięcej karteczek jest w kuchni: „Niepodpisane jedzenie będzie uznawane za dobro wspólne”, „Pamiętaj, by po sobie pozmywać”, „Podczas gotowania włączaj okap”, „Do obsługi zmywarki uprawniony jest wyłącznie personel obiektu”. Nie pozostaje nam nic innego, jak się dostosować, w markecie kupujemy więc dwie pary grafitowych pantofli unisex, a przyniesione stamtąd jedzenie oklejamy taśmą, na której wypisujemy nasze imiona. Tylko do karteczki w toalecie stale zapominam się stosować, ale nic się nie zatyka.Czytaj dalej »
Ostatniego dnia pobytu było pochmurno i chwilami padał nawet deszcz. Chyba po to, by łatwiej nam było wyjechać. Poszliśmy do muzeum morza, kupiliśmy wino, wysłaliśmy kartki, ostatni raz wykąpaliśmy się w morzu, a wieczorem podczas romantycznego spaceru obserwowaliśmy burzę po drugiej stronie zatoki. Następnego dnia o 6.50 rano wyjechaliśmy. Świeciło słońce, ale przestało za którymś kolejnym tunelem. Im bliżej Polski, tym bardziej było szaro i nieciekawie. Jesień.Czytaj dalej »
Wróciłam. Rozpakowałam walizki, nastawiłam dwa prania, czarne i białe, gdyż wybór tych kolorów pozwala na uzyskanie największej liczby czystych majtek, wysłałam Mateusza do sklepu, zdrzemnęłam się, po czym usiadłam na kanapie i zaczęłam rozważać, czy w ogóle powinnam włączać komputer. Bliska byłam decyzji, żeby dać sobie spokój, jednak myśl o tym, że Przeczytane i tak są już opóźnione, kazała mi podjąć to działanie. Wstałam z kanapy. Usiadłam na stanowisku wydajnej pracy, ściągnęłam pliki na poniedziałek, rozpakowałam je, przejrzałam, przetłumaczyłam z rozpędu kilka segmentów, po czym przypomniałam sobie, że nie taki był mój cel. I oto jestem, ja i dziesięć książek przeczytanych w sierpniu.Czytaj dalej »
Zauważyłam, że podczas tego wyjazdu zaszła we mnie zmiana: inaczej wchodzę do wody. Do niedawna robiłam to powoli, krok za krokiem, a najgorsze było zamoczenie majtek: wtedy od razu robiło mi się dwa razy zimniej. Ochlapywałam brzuch i ramiona, postępowałam jeszcze kilka kroków w głąb, i dopiero zaczynałam płynąć. W tym roku jednak cały ten cyrk z wchodzeniem chcę mieć jak najszybciej za sobą, optymalnym sposobem jest dla mnie skok, zanurzenie szybkie i pełne. Miast wchodzić dostojnie łagodnym zejściem preferowanym przez małe dzieci i dojrzałe panie, skaczę więc z pluskiem z krawędzi betonowej plaży.Czytaj dalej »
We czwartek udaliśmy się do Wenecji. Włożyłam najlepszą sukienkę i nawet zrobiłam jakiś makijaż, gdyż założyliśmy, że będzie to nasza romantyczna wycieczka z okazji podróży poślubnej, trzeba się więc było postarać. Mateusz również nie zaniedbał sprawy, wkładając koszulkę polo zamiast zwykłego tiszerta i fryzując brodę.Czytaj dalej »
Przed wyjazdem dylemat mieliśmy tylko jeden: czy brać obrączki. Nie chcieliśmy ich zgubić. W końcu doszliśmy do wniosku, że jechać w podróż poślubną bez obrączek jednak jakoś głupio. Założyliśmy je więc i wyruszyliśmy w drogę. Po raz pierwszy nie autokarem, ale własnym autem.Czytaj dalej »
To, czego się boję i przed czym uciekam, a w każdym razie staram się uciekać, nazywa się wiecznością w domkach letniskowych i oznacza spędzanie każdych wakacji na jakimś, przeważnie znanym już i zbadanym, polskim zadupiu. Wiecie: las, trzy kilometry do najbliższego sklepu, lokalny akwen oferujący głównie zimną wodę, lokalna aura oferująca głównie deszcz, lokalna fauna obfitująca w ślimaki, kleszcze i komary (z czego te ostatnie wadzą mi najmniej).Czytaj dalej »
IllusoryThrall's Sims 3 & 4 blog
Nie tylko o feminizmie. Ale raczej o feminizmie.
Truscaveczka dzierga
Najprostszy przewodnik po filmowej dżungli, czyli co zobaczyć aby nie żałować
feministka, publicystka, polityczka
