Wieczność w domkach letniskowych

To, czego się boję i przed czym uciekam, a w każdym razie staram się uciekać, nazywa się wiecznością w domkach letniskowych i oznacza spędzanie każdych wakacji na jakimś, przeważnie znanym już i zbadanym, polskim zadupiu. Wiecie: las, trzy kilometry do najbliższego sklepu, lokalny akwen oferujący głównie zimną wodę, lokalna aura oferująca głównie deszcz, lokalna fauna obfitująca w ślimaki, kleszcze i komary (z czego te ostatnie wadzą mi najmniej).

Pamiętniki z wakacji #3

To rzecz jsna nie jest nasza łódka, ale jest malownicza

Wycieczka nad Jezioro Szkoderskie jest bardzo relaksująca. Z autokaru pakują nas na łódkę, na której pijemy rakiję (Mateusz jeden łyk, ja jeden kieliszek) i wino, jemy słodycze z miodem i ser, a potem skaczemy do wody tak ciepłej, jakby ktoś ją nam nalał do wanny. Pływamy w grupie, ławicą turystów. Później łódka dowozi nas do miejscowości, w której ma się znajdować muzeum z wypchanymi zwierzętami, ale się nie znajduje. Kobieta w informacji turystycznej, umalowana jak vlogerka urodowa, sugeruje, byśmy pojechali tam autobusem, czego jednak nie robimy, bo rezydentki nie dały nam na to dość czasu wolnego. Zamiast tego idziemy do restauracji, gdzie zamawiamy endemiczną ukleję z surówką i ziemniakami, a także powodujemy mętlik w głowie kelnera, mówiąc do niego jednocześnie najlepszą amerykańską angielszczyzną Mateusza i moim kreatywnym ogólnosłowiańskim. Po angielsku pracuję, na urlopie chcę być jak Niania Ogg: pojedyncze lokalne słowa, prosty polski, dużo pokazywania palcem. Bawi mnie to.

Pamiętniki z wakacji #2

Do Kotoru wybieramy się na własną rękę, pekaesem, który tu rzecz jasna nie może się nazywać pekaes, tylko jakoś inaczej, ale nie wnikamy w to. Kupujemy bilety i jedziemy. Na miejscu włóczymy się trochę po starówce, Mateusz robi zdjęcia mnie, a ja otoczeniu. Koło południa postanawiamy obejrzeć górującą nad miastem twierdzę. „Ludzie z dziećmi idą, pewnie łatwa trasa” — myślimy. Mylimy się.

Pamiętniki z wakacji #1

„To wygląda jak, kurwa, Kołobrzeg” — mówi Mateusz, wyciągnąwszy naszą walizkę na chodnik. Nie jest to Komplement ani dla Budvy, ani tym bardziej dla Kołobrzegu. Ja tam nie wiem. W Kołobrzegu byłam ostatnio piętnaście lat temu, jesienią. Ale niech sobie wygląda jak chce. Mnie to nie zniechęca. Mam głębokie postanowienie, że nic mnie nie zniechęci. Stoję spokojnie na chodniku i czekam, aż zaprowadzą nas do pokoju, marzę bowiem o prysznicu.

Lemur zły

Jestem dziś tak nerwowa i napięta, że chwilami sama mam siebie dość. Mateusz sugeruje, że to nerwy związane z nadchodzącą podróżą. Ja powstrzymuję się od zasugerowania mu, żeby się odpieprzył. Po co mam się na nim wyżywać? Mnie nie zrobi się lepiej, a jemu będzie gorzej.

Lemurzy poradnik podróżny

źródło: https://ficek97.flog.pl/archiwum/albumy/

Lipiec. Sezon urlopowy. Zapewne wiecie, co to oznacza dla blogerów: silną i gwałtowną potrzebę wytłumaczenia wam, jak się spakować na wakacje, wynikającą zapewne z tego, że dotychczas żyliście pod kamieniem i nie oddalaliście się od rzeczonego kamienia na więcej jak pół kilometra. Nie ukrywam, że ja również odczuwam tę potrzebę i nie zamierzam zwlekać z jej zaspokojeniem. Podejrzewam jednak, że ktoś powiedział wam już w tym roku o przelewaniu kosmetyków do małych opakowań i wypychaniu kapelusza skarpetkami. Prawdopodobnie zajęliście już też stanowisko w dyskusji o wyższości prania na miejscu nad pakowaniem ubrań na każdy dzień*. Być może jednak chcielibyście dowiedzieć się, jak przygotować się na długą, tj. przynajmniej kilkunastogodzinną, podróż autokarem.

Przed urlopem

Udało mi się ostatnio zorganizować wakacje. Wszystko popłacone, porezerwowane, urlop zaklepany. Rzecz jasna nie wybieram się tam, gdzie miałam się wybrać, ponieważ to się po prostu nie zdarza. Zawsze następuje jakaś zmiana planów. Nie przeszkadza mi to. Dopóki jadę w jakieś ciepłe miejsce z równie ciepłym morzem, plażą, niechby i była kamienista, niechby i betonowa, i czymś do zwiedzania w okolicy, jest mi zasadniczo wszystko jedno, gdzie dokładnie się ono znajduje. Byle nie w Polsce. W Polsce akweny są za zimne, okrzyki sprzedawców tego i owego zbyt zrozumiałe, realia zbyt dobrze znane.